Soms heb je dat; een familielid dat even niet zoveel kan.
Niet stofzuigen,
niet wasjes draaien,
niet boodschappen doen,
niet autorijden,
niet de hond uitlaten,
niet tillen,
niet langer dan 10 minuten lopen...
En misschien kan het ook wel, maar dan kan je de volgende dag even helemáál niets meer.
En dan wordt het een probleem.
Nou ja, vooral voor jezelf dan.
Iedereen in de omgeving is gelukkig behulpzaam,
dus er wordt voor je stof gezogen, wasjes gedraaid, boodschappen gedaan en de hond uitgelaten...
Maar ja, toch is accepteren wel érg lastig!
Revalideren is nou eenmaal niet makkelijk, mam.
Geniet nou maar van alle mensen die je helpen
(en af en toe gek worden, want als ze gaan zitten heb je ineens een ingeving
van iets dat je nodig hebt of nog even wilde doen...)
en accepteer het zoals het is.
Even leven met de handrem erop!
Tsja, en dan kom ik even niet toe aan bloggen,
maar dat is begrijpelijk, toch?
Vast een fijn weekend allemaal!
En ja; die brief schrijven, daar heb ik vanavond tijd voor!
Aflossing in de mantelzorg is geregeld! :-)